Autor: admin

Lobelia przylądkowa – uprawa

Lobelia przylądkowa, potocznie stoiczka, to niewielka roślina ozdobna. Z uwagi na piękne, różnokolorowe, drobne i bardzo liczne kwiaty umieszczana jest często na balkonach, tarasach i w niewielkich ogrodach. Lobelia może kwitnąć od wiosny aż do jesieni.

Lobelia przylądkowa — uprawa

Lobelia przylądkowa pochodzi z Afryki Południowej, gdzie rośnie na wilgotnych łąkach. Jest to niewielkich rozmiarów roślina, która dorasta do 20 cm wysokości, tworząc gęste kępy i kobierce składające się w wiotkich łodyg. Jej liście są małe, lancetowate, gładkie, lekko błyszczące. Lobelia bardzo obficie kwitnie. Jej kwiaty mogą mieć barwę białą, różową (nawet purpurową) lub niebieską w różnych odcieniach.

Roślina najlepiej czuje się na stanowiskach słonecznych, ale dobrze znosi też niewielki półcień. Najlepiej sadzić ją w glebach niezbyt żyznych, przepuszczalnych, próchniczych lub piaszczysto-gliniastych. Bardzo ważne jest systematyczne podlewanie lobelii – roślina potrzebuje mieć umiarkowanie wilgotne podłoże. Należy pilnować, aby gleba nigdy się nie przesuszyła. Chociaż lobelia lubi wilgoć, nie toleruje stojącej wody, dlatego, gdy sadzimy ją w doniczkach, nie wolno zapomnieć o dobrym drenażu.

W czasie kwitnienia warto dokarmiać ją płynnymi nawozami wieloskładnikowymi, najlepiej przeznaczonym do roślin kwitnących. Przed posadzeniem lobelii, warto wymieszać podłoże z wolno działającym nawozem otoczkowanym. Przekwitające i podsychające rośliny można w sierpniu przyciąć, w ten sposób pobudza się ją do ponownego kwitnienia. Lobelia przylądkowa jest niestety często atakowana przez mszyce i przędziorki, dlatego należy systematyczne ją sprawdzać na ich obecność. Roślina rozmnaża się przez wysiew nasion — w lutym i marcu do inspektu lub w kwietniu i maju wprost do gruntu.

Lobelia przylądkowa najlepiej komponuje się z gazaniami oraz werbenami. Uprawia się ją najczęściej w wiszących pojemnikach dekorujących balkony, tarasy i altany. Można ją również sadzić w rabatach mieszanych. Roślina jest lubiana przez pszczoły.

Lobelię przylądkową można spotkać w kilku odmianach. Najbardziej znanymi są: lobelia zwisająca (syn. zwieszająca się), kopulasta, kompaktowa.

Kuchnie na poddaszu – jak zaaranżować?

Kuchnia na poddaszu niewątpliwie ma niepowtarzalny charakter, jej aranżacja jest jednak często kłopotliwa z uwagi na charakterystyczne dla poddasza skosy. To waśnie one niejako z góry określają zabudowę i cały kształt pomieszczenia, które należy zaprojektować w taki sposób, aby swobodnie można było wykonywać wszelkie niezbędne w kuchni czynności. Poniżej znajdziesz kilka wskazówek, które pomogą Ci zaaranżować kuchnie na poddaszu.

Kuchnie na poddaszu — jak zaaranżować?

Najważniejszy punkt to dokładne sprawdzenie wymiarów pomieszczenia oraz wysokości ścianki kolankowej, ponieważ od niej zależy wysokość ścian poddasza. Czym jest ścianka kolankowa? Jest to ścianka dobudowana na wieńcu ostatniej kondygnacji budynku, biegnąca wzdłuż połaci dachowej, w celu podniesienia dachu i tym samym zwiększenia powierzchni użytkowej poddasza. Im wysokość ścianki kolankowej jest większa, tym stwarza większe możliwości zagospodarowania. Przykładowo:

• ścianka kolankowa ma 75 cm — skos można zabudować schowkami lub postawić pod nim niewielki stolik;
• ścianka kolankowa ma 90 cm — pod skosem można ustawić dolne szafki mebli kuchennych, przy czym nie należy w tym miejscu montować kuchenki, ponieważ nie będzie technicznej możliwości zawieszenia nad nią okapu. Dobrym rozwiązaniem może być umieszczenie zlewozmywaka.
• ścianka kolankowa ma min 110 cm — to najlepsze rozwiązanie, ponieważ w takiej sytuacji możemy w dowolny sposób aranżować kuchenne pomieszczenia na poddaszu.

Kolejnym ważnym punktem są okna. Podstawowa zasada montażu okien na poddaszu mówi, że powierzchnia okien na tej kondygnacji powinna stanowić około 10% powierzchni całej podłogi. Warto pamiętać również o tym, że im jest mniejszy kąt nachylenia dachu, tym okno w nim zamontowane powinno być dłuższe i odwrotnie, przy stromym dachu okno może być krótsze.Na poddaszu bardzo dobrze sprawdzają się również okna kolankowe, które doświetlają kuchnię oraz dają piękne widoki. Przy takich oknach można również wygospodarować parapet.

Przy planowaniu kuchni na poddaszu warto również wziąć pod uwagę, że pomieszczenia znajdujące się na wyższej kondygnacji dużo szybciej nagrzewają się niż te na parterze. Dlatego kuchnię najlepiej jest umieścić od północnej strony. Zapobiegnie to nadmiernemu nagrzewaniu pomieszczenia.

Kolejna ważna rzecz to odpowiednia wentylacja pomieszczenia. Podczas wykonywania większości kuchennych czynności wydziela się znaczna ilość pary wodne, co prowadzi to do nadmiernego wilgocenia ścian, a niekiedy może tworzyć się na nich pleśń, a nawet grzyb.

Wygląd pomieszczeń na poddaszu warunkuje również kształt więźby dachowej. Niejednokrotnie wielkość skosów oraz ich różnorodność utrudnia lub uniemożliwia aranżację kuchni. Jeżeli jednak dach jest spadzisty, a pomieszczenia na poddaszu są wysokie, wtedy istnieje możliwość wykonania podwieszanego sufitu, dzięki któremu kształt stropu stanie się przystępny do aranżacji. W przypadku domów o dachu wielospadowym najlepiej jest wyposażyć kuchnię w meble wykonane na zamówienie, co pozwoli w pełni komfortowo korzystać z kuchni.

Kuchnie na poddaszu często są niewielkie. Aby optycznie je powiększyć, warto zastosować jasną kolorystykę ścian i mebli. Nada ona wnętrzu przestronności, a zamontowane okna jeszcze bardziej podkreślą ten efekt.

Kuchnia biało szara – jak zaaranżować?

Biało szara kuchnia uważana jest przez architektów wnętrz za kwintesencję stylu i elegancji. Te dwa kolory to wręcz idealne połączenie, które z powodzeniem można zestawiać z wieloma materiałami, np. drewnem, szkłem czy też marmurem. Problemem nie jest również dopasowanie dodatków.

Kuchnia biało szara — jak zaaranżować?

Wiele osób postrzega biało szare kuchnie jako smutne, chłodne i nieprzytulne. Jednak oglądając aranżacje, łatwo przekonać się, że jest to mit. Wystarczy wprowadzić odrobinę kolorowych dodatków, dzięki którym biało szara kuchnia nabierze charakteru, przytulności oraz ciepła. Do szarego pasuje praktycznie każdy kolor — od pastelowych odcieni, po te intensywne i neonowe, a biel to oczywiste zestawienie.

Jak zaaranżować szaro białą kuchnię? Szary kolor można wykorzystać na różne sposoby, np. umieścić go na frontach mebli, które będą pięknie prezentować się na tle białej ściany oraz podłogi. Oczywiście zabudowa nie musi być szara. Kolor ten (w mocniejszym odcieniu) pięknie prezentuje się również na ścianach, szczególnie w połączeniu z białą podłogą, sufitem, framugami i szafkami. Biało szare wnętrza prezentują się bardzo ciekawie, a zestawienie tych dwóch kolorów nadaje kontrastów i sprawia, że nie są wcale nudne. Ciepła i przytulności nadamy wprowadzając do kuchni drobne dodatki i dekoracje, najlepiej w kolorze beżu i brązu.

Biało szara kuchnia pasuje szczególnie do wnętrz w stylu glamour. W takiej kuchni można pokusić się o rzeźbione fronty szafek, baterie kuchenne retro do zlewozmywaka, a także metalowe, dekorowane lampy. Takie elementy nadadzą kuchni charakteru, a kolory szary i biały uzupełniają efekt i sprawią, że całość będzie się prezentować ze smakiem.

Nowoczesny charakter uzyskamy wprowadzając do wnętrza meble na wysoki połysk, marmurowy blat, wysokie krzesła oraz dodatki w srebrnym kolorze. W takich kuchniach świetnie prezentuje się beton strukturalny, który kładzie się na ścianach, tworzy z niego blat kuchenny czy wykańcza nim parapety lub przestrzenie nad blatem/zlewozmywakiem.

Z kuchni biało szarej w połysku ucieszą się także fani minimalizmu, którzy stawiają na ergonomiczne rozwiązania. W kuchni minimalistycznej króluje surowe drewno, cegła, metal oraz szkło. Idealnym dodatkiem do takich wnętrz będą szare zlewozmywaki granitowe i armatura kuchenna o chromowanych elementach. Zabudowa powinna być natomiast jednolita, pozbawiona uchwytów i utrzymana w wysokim połysku.

Kuchnia biało szara — dodatki

W biało szarej kuchni sprawdzą się dodatki w niemal każdym kolorze. Najlepiej pasują beże i brązy, które w połączeniu z drewnem pozwolą stworzyć modne wnętrze. W drewnie wykonuje się zazwyczaj blaty robocze lub dodatkowe półki na kuchenne akcesoria, a także fronty szafek. Wyglądają one niezwykle efektownie w połączeniu z szarymi ścianami i białym dodatkami.

Kolory szary oraz biały dobrze wyglądają również w połączeniu z zielenią, która ożywia wnętrze. Kolor zielony najlepiej wprowadzić poprzez naturę, mogą to być zioła w doniczkach czy wazon ze świeżymi kwiatami. Aby pozbyć się chłodnego i sterylnego klimatu w biało szarej kuchni można też zastosować dodatki w kolorach energetycznych: czerwieni, żywej żółci, oryginalnym biskupim fiolecie, krzykliwej pomarańczy czy odważniej funkcji.

Stoliki kawowe IKEA Lövbacken wkrótce mogą być warte fortunę!

Popularne stoliki kawowe IKEA Lövbacken wkrótce mogą być warte fortunę! Model IKEA został zaprojektowany na wzór kultowego mebla o nazwie Lovet, którego popularność rośnie z roku na rok. Według eksperta i współzałożyciela domu aukcyjnego Barneby’s — Pontusa Silfverstolpa, popularny model z lat. 50 powinien w 2040 roku kosztować nawet 5 tysięcy funtów (prawie 24 tysiące złotych!).

Stoliki kawowe IKEA Lövbacken wkrótce mogą być warte fortunę!

Stoliki kawowe IKEA Lövbacken to odświeżona wersja kultowego mebla o nazwie Lovet. Blat stolików zrobiony jest z płyty pilśniowej i okleiny z topoli, a nóżki z buku. W polskich sklepach IKEA można go kupić za 199 złotych.

Popularny w latach 50. model Lovet aktualnie na aukcjach osiąga wartość tysiąca funtów. Ekspert i współzałożyciel domu aukcyjnego Barneby’s — Pontus Silfverstolp, przewiduje, że w 2030 roku wart może być nawet około 8,5 tysiąca złotych, a w 2040 roku cena mebla może skoczyć do prawie 24 tysięcy złotych.

Stolik kawowy IKEA Lövbacken po raz pierwszy trafił do sprzedaży w 1955 roku i był pierwszym meblem, który sprzedawano w płaskim opakowaniu. Nigdy wcześniej klienci nie składali sami mebli, więc pojawienie się stolika Lövbacken było prawdziwym przełomem.

Czy za kilkanaście lat okaże się, że stoliki IKEA również będą zyskiwały na wartości? Nikt nas w 100% nie zapewni, ale warto pokusić się o jego zakup już dziś, i czekać z nadzieją.

Dlaczego sklep DaWanda zakończył działalność?

Jeszcze do niedawna, internetowy sklep DaWanda był największym serwisem, gdzie można było kupić i sprzedać produkty handmade. Niestety niemiecka firma zamknęła swoją działalność. Co stało się ze sprzedawcami? Gdzie teraz można znaleźć ręczne rzemiosło?

Dlaczego sklep DaWanda zakończył działalność?

Na DaWandzie można było kupić produkty z autorskich pracowni, a także od małych, domowych rzemieślników. Ubrania, biżuteria, zabawki dla dzieci, kreatywne meble, dodatki wnętrzarskie, akcesoria domowe i wiele innych produktów, których nie można znaleźć w sieciowych sklepach.

30 sierpnia 2018 roku administrator DaWanda rozesłał do wszystkich zarejestrowanych sprzedawców e-mail z wypowiedzeniem umowy o brzmieniu: „Niniejszym wypowiadamy umowę o korzystaniu ze sklepu na platformie DaWanda w trybie zwykłym z efektem na dzień 30 sierpnia 2018 roku”. Założycielka serwisu Claudia Helming przyznała, że nie była to łatwa decyzja. Niestety platforma nie była w stanie utrzymać się z własnych zasobów. Na szczęście założyciele DaWandy nie pozostawili swoich klientów na lodzie.

Właściciele serwisu podpisali umowę z międzynarodowym serwisem Etsy.com, który działa podobnie jak DaWanda. Po zakończeniu działalności, sprzedawcy mogli przenieść do Etsy swoje produkty wraz z opiniami klientów, opisem produktów oraz sklepu. DaWanda wspólnie z Etsy opracowali do tego specjalne narzędzie, a każdy sprzedawca otrzymał na maila instrukcję krok po kroku jak to zrobić. Niestety większość projektantów opuściła zamykany serwis DaWanda, rozpoczynając działalność na własną rękę.

Araukaria chilijska – uprawa

Araukaria chilijska to iglaste drzewo o niezwykłym wyglądzie. Pochodzi z Ameryki Południowej (z andyjskich terenów Chile i Argentyny). Panuje opinia, że arakuria może wytrzymywać krótkie spadki temperatur do -15 st. C. Dlatego zdarza się, że podczas mroźnych zim, drzewka tracą najmłodsze przyrosty lub zamierają.

Araukaria chilijska – uprawa

Araukaria chilijska w środowisku naturalnym dorasta do 5 m, uprawiana w innych rejonach świata rośnie zdecydowanie wolniej, osiągając maksymalną wysokość do 12 m. Drzewo ma stożkowaty krój, każdego roku tworzy tylko jeden okółek gałęzi. U starszych egzemplarzy korona rozrasta się wszerz, tracąc stożkowy kształt, a dolne gałęzie opadają, odsłaniając mocny pień. Średnica korony wynosi ok. 6 m.

Oprócz charakterystycznego pokroju niezwykłe są też liście arakurii, które mają postać ostro zakończonych, szerokich, trójkątnych, skórzastych, sztywnych, zielonych tarczek lub łusek, układających się na sobie dachówkowo i porastających pęd bardzo gęsto. Po ok. 10 latach na końcach gałęzi zawiązują się szyszki — na okazach żeńskich z zalążkami na łuskach, na męskich zaś — z pylnikami. Dojrzewające w nich nasiona są smaczne i pożywne. Araukaria jest rośliną wiatropylną.

Drzewo lubi stanowiska słoneczne i osłonięte od mroźnych wiatrów. Dopóki jesienią panują temperatury dodatnie, arakuria może rosnąć bez okrycia. Obsypujemy tylko ziemię wokół niej 5-6-centymetrową warstwą kory. Przed nadejściem mrozów drzewko należy owinąć kilkoma warstwami agrowłókniny i otoczyć słomianą matą. Alternatywnym rozwiązaniem jest uprawa arakurii chilijskiej w pojemniku, który na zimę należy wstawić do widnego, chłodnego pomieszczenia zabezpieczonego przed mrozem. Taka uprawa staje się jednak kłopotliwa w przypadku starszych, coraz większych egzemplarzy. Podłoże dla araukarii powinno być wilgotne, ale bardzo dobrze zdrenowane. Co jakiś czas warto zasilić roślinę nawozem do iglaków.

W naszych warunkach klimatycznych uprawa arakurii chilijskiej najlepiej wychodzi na w rejonach nadmorskich, na Dolnym Śląsku i na zachodzie kraju, gdzie klimat jest łagodniejszy. Ładne okazy araukarii można zobaczyć np. w Ogrodach Hortulus w Dobrzycy i w Arboretum w Wojsławicach.

Dzielżany ogrodowe – uprawa

Dzielżany ogrodowe to piękne byliny, których żywo ubarwione kwiaty mogą być ozdobą każdej rabaty. Najpiękniej prezentują się w ogrodach urządzonych w stylu romantycznym , naturalistycznym lub rustykalnym. Posadzone w dobrze nasłonecznionym miejscu mogą kwitnąć nieprzerwanie przez całe lato.

Dzielżany ogrodowe — uprawa

Dzielżany ogrodowe są krzyżówką gatunków pochodzących z Ameryki. Uwagę przyciągają intensywnym kolorem kwiatów — żółtych lub pomarańczowych, które wyglądają jak iskierki strzelające nad ogniskiem. Roślina kwitnie przez całe lato, od czerwca do października, a jej kwitnienie można jeszcze zwiększyć, uszczykując pędy i usuwając przekwitłe kwiaty. Co ważne, kwiaty dzielżanów są miododajne, dlatego warto je uprawiać nie tylko ze względu na urodę, ale i na odwiedzające je owady.

Dzielżan trudno pomylić z innymi roślinami, ponieważ płatki jego kwiatów są charakterystycznie wygięte w dół i mają okazałe, wypukłe środki. Tworzy szerokie kępy i (zależnie od odmiany) może osiągnąć nawet 1,8 m wysokości. Doskonale komponuje się z innymi bylinami, lubi towarzystwo traw, floksów, ostróżek, krwawników, przetaczników i astrów. Dzielżany warto sadzić w środkowej części rabaty, ponieważ niektóre okazy, zwłaszcza te zaatakowane przez choroby wirusowe, ślimaki bądź rzadko nawożone, ogałacają się od dołu z liści. Lepiej więc, aby były zasłonięte przez inne, niższe gatunki roślin.

Roślina nie jest zbyt wymagająca w uprawie. Lubi miejsca słoneczne, ale niezbyt suche. Gleba powinna być dosyć żyzna, próchniczna, przepuszczalna i umiarkowanie wilgotna. Dzielżany są stosunkowo mrozoodporne, więc nie wymagają okrycia na zimę. Aby pobudzić rośliny do kwitnienia, należy obrywać przekwitłe kwiaty. W okresach suszy warto je regularnie podlewać. Dzielżany należy regularnie nawozić, najlepiej dobrze rozłożonym kompostem lub innymi preparatami naturalnymi. Można też stosować nawozy granulowane (przeznaczone do roślin kwitnących). Co 2-3 lata dzielżany wymagają przesadzania, robimy to wczesną wiosną (marzec-kwiecień).

Trzcinnik ostrokwiatowy – uprawa

Trzcinnik ostrokwiatowy to wieloletnia trawa, która tworzy gęste, wolno rozrastające się kępy o średnicy do 60 cm. W czasie kwitnienia może osiągać nawet do 1,8 m wysokości. Pięknie prezentuje się w ogrodach japońskich i naturalistycznych oraz posadzony jako roślina akcentowa na kolorowej rabacie.

Trzcinnik ostrokwiatowy — uprawa

Trzcinnik ostrokwiatowy to bylina o zwartym pokroju i sztywnych, wzniesionych źdźbłach. Często wybierana jako element dekoracyjny ogrodu z uwagi na rozpierzchły, delikatny, początkowo czerwonobrązowawy, później beżowożółty, wiechowaty kwiatostan oraz wąskie, zielone i błyszczące liście, które łukowato wyginają się do ziemi. Blaszki liściowe mają od 40 do 90 cm długości.

Roślina kwitnie od czerwca do lipca i ma przeciętne wymagania uprawowe. Bardzo dobrze czuje na się na stanowiskach słonecznych lub półcienistych, ale znosi również słabe zacienienie. Wymaga żyznej, próchnicznej i dobrze zdrenowanej gleby, jednak jest bardzo tolerancyjna i z powodzeniem akceptuje również mniej sprzyjające warunki, w tym okresowe susze. Jest również odporna na mróz.

Trzcinnik łatwo rozmnożyć przez podział roślin, najlepiej wykonać to wiosną lub jesienią. Z uwagi na trwałe kwiatostany, roślina długo zachowuje walory ozdobne (również zimą), dlatego jest polecana do sadzenia na rabatach, pojedynczo lub po 2-3 rośliny w grupie. Pięknie prezentuje się w specjalnych ogrodach przeznaczonych dla traw ozdobnych i w założeniach naturalistycznych. Szczególną uwagę zwraca na początku zimy, gdy pierwszy szron ozdobi liście i źdźbła kryształkami lodu. Ozdobne kwiatostany wykorzystywane są również suche bukiety oraz jako kwiat cięty ozdobny. Roślina nadaje się również do uprawy w pojemnikach.

Najpopularniejsze odmiany to: trzcinnik ostrokwiatowy karl foerster, trzcinnik ostrokwiatowy overdam oraz trzcinnik ostrokwiatowy avalanche.

Sansewieria cylindryczna – uprawa

Sansewieria cylindryczna, potocznie zwana wężownicą, to roślina doniczkowa o charakterystycznych liściach, które przypominają wzniesione do góry szable. Jest długowieczna i bardzo wytrzymała na niekorzystne warunki uprawy. Zniesie praktycznie wszystko, oprócz nadmiernego przelania.

Sansewieria cylindryczna — uprawa

Liście sansewerii cylindrycznej w naturze osiągają nawet do 2 m wysokości, ale w uprawie doniczkowej dorastają do ok. 1 m. Spomiędzy rozety liści wyrastają bezlistne pędy kwiatostanowe o długości 40-60 cm, a na ich wierzchołkach tworzą się kłosowate kwiatostany złożone z kilkudziesięciu rurkowatych kwiatów. Pędy kwiatostanowe i kwiaty mogą być zielonkawobiałe lub różowe, niekiedy wydzielają lepką, przezroczystą ciecz. Roślina w uprawie domowej zakwita nawet kilka razy w roku, w różnych terminach. W sprzedaży wężownica dostępna jest w postaci kilku pionowo posadzonych liści, które z czasem utworzą wachlarzowate rozety, lub w postaci warkocza zaplecionego z liści.

Wężownica jet bardzo wytrzymała na niekorzystne warunki uprawy. Najlepiej lubi światło rozproszone i półcień, doskonale rośnie zarówno na parapecie (najlepiej okna południowego, i za firanką), jak i w głębi pomieszczeń. Dobrze znosi niedobór wody, jedyne co jej szkodzi to nadmierne przelanie. Nadmiar wody może prowadzić do gnicia korzeni, kłączy oraz liści. Dlatego sansewerię należy podlewać rzadko, najlepiej, gdy podłoże całkiem przeschnie. Podłoże dla wężownicy powinno być żyzne, próchniczne i przepuszczalne, można kupić uniwersalne podłoże dla roślin doniczkowych z domieszką piasku lub drobnego żwiru. Na dnie doniczki należy ułożyć kilkucentymetrowy drenaż, np. z grubego żwiru lub keramzytu.

Sansewerię można zasilać nawozem uniwersalnym, nawozem dla roślin o ozdobnych liściach lub nawozem dla kaktusów. Należy to jednak robić w sposób umiarkowany, ponieważ zbyt intensywne nawożenie może powodować szybki rozrost i konieczność częstego przesadzania. Siła wzrostu korzeni jest tak ogromna, że mogą one rozsadzić doniczkę. Wężownicę przesadza się wiosną, w razie konieczności corocznie, najlepiej do doniczki maksymalnie 2–3 rozmiary większą od poprzedniej (w przeciwnym wypadku u rośliny zacznie silnie rozrastać się system korzeniowy, kosztem wzrostu części nadziemnej).

Chamedora wytworna – uprawa

Chamedora wytworna, potocznie palma koralowa, to łatwa w uprawie roślina doniczkowa. Charakteryzuje się pierzastymi, jasnozielonymi liśćmi i egzotycznym wyglądem. Warto posadzić ją w wysokiej doniczce i ustawić w wyeksponowanym miejscu, aby w pełni cieszyć się jej urodą.

Chamedora wytworna — uprawa

Chamedora wytworna pochodzi z tropikalnych lasów Ameryki Środkowej (głównie środkowy Meksyk i Gwatemala). Swą potoczną nazwę zawdzięcza drobnym owocom przypominającym korale. Roślina nazywana jest również „wyniosłą”, ponieważ w warunkach naturalnych może dorastać do około 3 m wysokości. W uprawie doniczkowej chamedora osiąga niekiedy 1,5 m wysokości, przeważnie jednak dorasta do około jednego metra.

Liście palmy koralowej w uprawie doniczkowej osiągają długość 30-60 cm. Przewieszając się, tworzą gęsty, ozdobny pióropusz i mają intensywnie jasnozieloną barwę. Chamedora może rozrastać się nawet na 1-1,5 średnicy dlatego należy zapewnić jej odpowiednią ilość miejsca w mieszkaniu. Po około 3-5 latach uprawy domowej zdarza się, że palma zakwita. Zdarza się to jednak tylko wtedy, gdy roślina ma zapewnione optymalne warunki do wzrostu i rozwoju. Kwiatostan chamedory jest długi i rozgałęziony, a drobne, kuliste kwiaty zebrane są w pierzasty, delikatnie przewieszający się kwiatostan barwy żółtej. Owocem palmy koralowej są małe, kuliste jagody, kształtem przypominające korale – stąd jej potoczna nazwa. Owoce mają kolor pomarańczowy.

Chamedora wytworna to roślina dość łatwa w uprawie. Najlepiej czuje na stanowisku półcienistym, nie powinna być narażona na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Optymalne będzie światło rozproszone, z dala od okna. Temperatura w pomieszczeniu latem powinna wynosić 16-20 st. C, zimą może być nieco chłodniej, ważne, aby nie spadała poniżej 13 st. C.

Ziemia do uprawy palmy koralowej musi być lekka i przepuszczalna, o odczynie pH ok. 5-6. Na dno doniczki warto wysypać warstwę drobnych kamyków lub keramzytu, aby umożliwić swobodny odpływ nadmiaru wody – zapobiegnie to gniciu korzeni. Doniczkę z palmą można ustawić a podstawce wypełnione wodą. Zwiększy to wilgotność powietrza wokół rośliny i stworzy mikroklimat podobny do naturalnych warunków występowania chamedory. Należy pamiętać, że palma koralowa nie lubi suchego powietrza — należy więc regularnie zraszać jej liście odstaną wodą o temperaturze pokojowej. Roślina nie może stać w pobliżu grzejników, które dodatkowo wysuszają powietrze. Zbyt suche powietrze skutkuje brązowieniem i zasychaniem końcówek liści, należy wówczas zwiększyć podlewanie. Za wysoka temperatura powoduje również zwijanie i kurczenie liście, które zasychają i opadają.

Chamedorę wytworną najlepiej nawozić specjalistycznymi nawozami przeznaczonymi dla palm, dodatkowo można ją również zasilać rozcieńczonym płynnym nawozem wieloskładnikowym do roślin doniczkowych lub ozdobnych z liści. Rośliny nawozimy w okresie sezonu wegetacyjnego, zimą nawożenia zaprzestajemy. Palma koralowa ma bardzo wrażliwe na uszkodzenia korzenie, dlatego należy uważać przy jej przesadzaniu. Rośliny powinny rosnąć w specjalnych doniczkach przeznaczonych dla palm, które są wąskie, wysokie i stabilne, aby ciężkie rośliny się nie przewracały. Chamedorę przesadzamy dopiero wtedy, kiedy wyraźnie nie mieści się już w starej donicy. Nowy pojemnik powinien być o rozmiar większy od poprzedniego. Młode palmy koralowe można przesadzać nawet co roku, starsze okazy – co 3-4 lata. Rośliny należy przesadzać na wiosnę (marzec/kwiecień). Bardzo dużym roślinom wystarczy corocznie na wiosnę wymienić wierzchnią warstwę ziemi.

Palma koralowa w warunkach domowych może rosnąć 6-7 lat, co roku wypuszcza około 2-3 nowe liście. Najpiękniej wygląda posadzona w wysokiej doniczce w wyeksponowanym miejscu. Aby w pełni docenić jej urodę, liście trzeba regularnie wycierać z kurzu mokrą szmatką. Liści nie wolno jednak nabłyszczać. Palma koralowa nie wymaga przycinania, usuwamy tylko liście połamane i uschnięte.

Kalanchoe Blossfelda – uprawa

Kalanchoe Blossfelda to popularna roślina doniczkowa, która niewiele kosztuje, i może być piękną ozdobą każdego pomieszczenia. Jej pięknie zabarwione kwiaty, dzięki odpowiedniej uprawie, mogą zakwitnąć o każdej porze roku. I choć wiele osób pozbywa się kalanchoe po jej kwitnieniu, to warto zachować ją na dłużej, gdyż może ona rosnąć wiele lat.

Kalanchoe Blossfelda — uprawa

Podczas zakupu należy dobrze obejrzeć kwiaty kalanchoe – tylko połowa z nich powinna być całkowicie wybarwiona i rozwinięta. Jeśli część z nich jest już przekwitnięta, oznacza to, że pełnię kwitnienia roślina ma już za sobą. Na rynku dostępnych jest kilka odmian kalanchoe, które różną się barwami kwiatów: od białej do rozmaitych odcieni różowej, żółtej, pomarańczowej i czerwonej. Najpopularniejsza odmiana to Calandiva o kwiatach pełnych.

Kalanchoe Blossfelda lubi stanowiska słoneczne, jednak latem należy ją osłonić od bezpośredniego nasłonecznienia w godzinach południowych. Optymalna temperatura zimą powinna wynosić 10–15 st. C, roślina powinna stać z dala od grzejników. Latem maksymalna temperatura to 27 st. C.

Roślina jest bardzo wrażliwa na przelanie, zwłaszcza zimą. Łatwo wtedy gnije i narażona jest na atak mączniaka (porażone części należy niezwłocznie odciąć i wyrzucić). Podlewamy tylko wtedy, gdy ziemia wyraźnie przeschnie, czyli co 10–14 dni zimą i co 5–6 dni latem. W okresie wzrostu i kwitnienia należy kalanchoe zasilać nawozem płynnym raz w miesiącu. Rośliny nie wolno spryskiwać. Jeśli powietrze jest zbyt suche, doniczkę z kalanchoe można wsadzić do większej, wypełnionej wilgotnym torfem. Zakurzone liście przecieramy wilgotną szmatką, nie wolno ich nabłyszczać. Należy też usuwać przekwitłe kwiatostany i chore liście.

Kalanchoe rozmnażamy przez sadzonki – wierzchołki pędów. Ukorzeniamy je w maju i czerwcu w mieszaninie piasku i gliny, z użyciem preparatu do ukorzeniania się. Na sadzonki nadają się młode pędy, które pojawiają się po usunięciu starych kwiatostanów.

Szeflera drzewkowata – uprawa

Jeśli pragniesz ozdobić swoje mieszkanie rośliną przypominającą drzewko, wybierz szeflerę drzewkowatą. Ta pochodząca z Tajwanu roślina ma wzniesiony pokrój i dekoracyjne liście, przypominające małe parasolki. Szeflera drzewkowata jest popularna nie tylko ze względu na swoją urodę, ale także na umiarkowane wymagania pod różnymi względami, dzięki czemu jest łatwa w pielęgnacji.

Szeflera drzewkowata — charakterystyka

Nazwa szeflera pochodzi od nazwiska niemieckiego botanika Jacoba Christiana Schefflera, który odkrył kilka gatunków tej urodziwej rośliny. Najpopularniejsza jest pochodząca z Tajwanu szeflera drzewkowata, która charakteryzuje się ciemnozielonymi, błyszczącymi, drobno złożonymi liśćmi o długości 15-20 cm, które składają się z 7-9 listków. Drzewko osiąga do 150 cm wysokości.

Na rynku dostępnych jest kilkadziesiąt odmian — niskie i wysokie. Mogą mieć liście całkowicie zielone, z jasnymi plamami bądź cętkami, powcinane, pofałdowane lub poskręcane.

Szeflera drzewkowata — uprawa

Szeflera drzewkowata nie lubi pełnego słońca, dlatego powinna być przed nim osłonięta. Najlepiej ustawić ją w półcieniu. Latem temperatura pomieszczenia powinna wynosić 15–21 st. C, zimą 12–16 st. C. Roślina dobrze znosi krótkotrwałe chłody (do 10 st. C), ale gdy utrzymują się one dłużej, jej liście żółkną, brązowieją i opadają. Szeflera nie lubi również przeciągów.

Roślina wymaga regularnego, umiarkowanego podlewania. Należy bardzo uważać na przelanie, ponieważ szeflera jest bardzo na to wrażliwa. Zimą podlewanie ograniczamy, ale nie dopuszczamy do przesuszenia podłoża. Jeśli szeflera stoi koło kaloryfera, dobrze jest od czasu do czasu zraszać ja miękką wodą. Liście należy przecierać wilgotną ściereczką, aby usunąć kurz. Można je również nabłyszczać, ale nie częściej nić raz na 3 miesiące.

Najlepsze podłoże dla szeflery drzewkowatej to substrat torfowy lub ziemia uniwersalna, o pH 5,5–6,5. Młode rośliny należy przesadzać raz na rok, starsze co 2-3 lata, zawsze do niewiele większych doniczek niż te, w których rosły do tej pory. Dużym egzemplarzom, które trudno przesadzić wystarczy raz do roku wymienić wierzchnią warstwę podłoża, najlepiej robić to od marca do maja. W okresie wegetacji roślinę należy nawozić co 2–3 tygodnie nawozami wieloskładnikowymi dla roślin doniczkowych o ozdobnych liściach. Przestajemy zasilać w połowie września.

Szeflerę drzewkowatą można rozmnożyć przez sadzonki wierzchołkowe (tniemy w miejscu już nieco drewniejącym) lub pędowe (z jednym lub dwoma liśćmi, przycinamy około 0,5 cm pod dolnym i około 0,5–1 cm nad górnym liściem). Sadzonki po zastosowaniu ukorzeniacza umieszczamy w wilgotnym i ciepłym podłożu — do 25 st. C, a pojemnik okrywamy folią, w której robimy kilka otworów. Roślinę można także rozmnażać przez odkłady powietrzne.

Roślina jest dość odporna na choroby. Zdarza się, że zaatakują ją przędziorki, jeśli wilgotność powietrza w pomieszczeniu jest niska, lub tarczniki. Ważne przy dzieciach i zwierzętach: szeflera zawiera substancje, które mogą drażnić skórę i błonę śluzową.

Niedośpian – uprawa

Niedośpian to jednoroczna roślina, dość trudna w uprawie. Pochodzi z wilgotnych i upalnych lasów Madagaskaru, a do Polski trafiła w 1974 roku. Miłośnicy niedośpianu cenią go za mocno wybarwione jasnoróżowe, ciemnoróżowe lub zielono-białe liście.

Niedośpian — uprawa

Niedośpian to niewielka roślina, która osiąga wysokość do 20 cm. Ma podłużne, owłosione liście, o kolorze jasnoróżowym, ciemnoróżowym, zielonym lub białym, pokryte plamami. Może kwitnąć latem, jednak kwiaty o barwie fioletowej, wyrastające w kątach liści są niepozorne i nie mają żadnej wartości dekoracyjnej.

Uprawa niedośpianu nie jest łatwa. Roślina lubi stanowiska jasne, należy jednak unikać palącego słońca, gdyż jej liście są bardzo delikatne i mogą ulec poparzeniu. Najlepiej ustawić go na parapecie od strony północnej lub wschodniej. Temperatura powietrza powinna być wysoka, w granicach 18-22 stopnie. Z tego też powodu niedośpian dobrze czuje się w uprawach szklarniowych. Roślina lubi dużą wilgotność, dlatego warto dbać o jej systematyczne zraszanie, najlepiej co 2-3 dni. Można też ustawić doniczkę na podstawce wypełnionej kamykami zalanymi wodą, co zwiększa wilgotność. Samo podlewanie powinno odbywać się co drugi dzień.

Niedośpian nie lubi przeciągów, dymu papierosowego oraz suchego powietrza. Nieodpowiednie warunki powodują więdnięcie rośliny i często prowadzą do jej śmierci.

Nawożenie rośliny należy wykonywać wiosną i latem, najlepiej nawozem o niskim stężeniu azotu, jednak dawki powinny być rozcieńczone przynajmniej o połowę niż zalecane przez producenta. Niedośpian nie wymaga przesadzania, gdyż jest to roślina jednoroczna. Rozmnaża się ją przez nasiona (jednak są one trudno dostępne) oraz przez sadzonki wierzchołkowe pobierane wiosną i latem.

Dracena obrzeżona – uprawa

Dracena obrzeżona charakteryzuje się pióropuszem długich, ostro zakończonych liści, których kolor zależy od odmiany. Na przykład odmiana Bicolor ma liście zielone z żółtawym obrzeżeniem, Tricolor – różowo-kremowo-zielone, a Colorama – czerwono-różowe. Sprawdź jak uprawiać dracenę obrzeżoną.

Dracena obrzeżona — uprawa

Dracena obrzeżona, inaczej smokowiec, pochodzi z Madagaskaru, gdzie występuje jako 4-5-metrowe drzewo. W uprawie doniczkowej nie przekracza zwykle 2,5 m wysokości, średnio osiąga 130 cm. W zależności od sposobu uprawy może być rozgałęziona lub krzewiasta. Kwitnie prawie wyłącznie w naturze. Kwiatostan ma postać małych, pachnących, kremowo-zielonych kwiatków w kształcie gwiazdek.

Roślina jest łatwa w uprawie i dość odporna na niesprzyjające warunki. Lubi wilgotne powietrze i częste zraszanie, szczególnie w ciepłe dni. Dracenę należy podlewać umiarkowanie, najlepiej raz w tygodniu. Dobrze czuje się w jasnych miejscach, ale nie lubi bezpośrednio padających promieni słonecznych. Zimą temperatura nie powinna być nisza niż 15 st. C.

Dracenę należy przesadzać co 2-3 lata, młodsze egzemplarze przesadza się co rok, wiosną. Nowa doniczka musi być większa od poprzedniej nawet 1 rozmiar. W sezonie roślinę należy nawozić co 2 tygodnie płynnym nawozem wieloskładnikowym, w okresie spoczynku nie nawozimy.

Dracenę obrzeżona rozmnaża się przez sadzonki wierzchołkowe lub przez pocięcie głównej łodygi na fragmenty.

Bodziszek korzeniasty – uprawa

Bodziszek korzeniasty charakteryzuje się intensywnie wybarwionymi kwiatami. Ta ciekawa i urocza roślina zdobi wiele ogrodów, a jej uprawa jest bardzo mało wymagająca. Sprawdź, jak zajmować się tą wyjątkową rośliną.

Bodziszek korzeniasty — uprawa

Bodziszek korzeniasty tworzy kępę gęstych, pierzastych liści o ciemnozielonej barwie, na których tle kwitną przepiękne różowoczerwone lub purpurowe kwiaty. Kępa prezentuje się niezwykle ładnie, a na dodatek ma tendencję do szybkiego rozprzestrzeniania się, dzięki czemu sprawdza się na każdej rabacie. Roślina osiąga wysokość 40-60 cm dlatego świetnie sprawdza się na obwódkach i w obrzeżach ogródków skalnych. Dobrze rośnie również między drzewami i wyższymi krzewami ozdobnymi.

Bodziszek jest ozdobny przez cały okres wegetacyjny. Liście budziszka wyglądają ładnie również jesienią, kiedy delikatnie przebarwiają się na żółto. Drobne kwiaty mają przyjemny zapach, który uwalnia się z wiatrem lub po poruszeniu ręką, ale utrzymują się tylko w maju i czerwcu. Ich kolor oraz wielkość zależy od odmiany. Najpopularniejsze to purpurowy Czakor, biały Spessart oraz delikatnie różowawy Album. Na szczególną uwagę zasługuje odmiana Variegatum, która ma ciemnoróżowe kwiaty i pstrokato ozdobione, dwubarwne liście.

Sadzonki bodziszka korzeniastego można kupić w każdym sklepie ogrodniczym. Wysiew należy przeprowadzić wczesną wiosną, najlepiej w gęstej rozstawie. Na 1 m² może znaleźć się aż 10 roślin – w takim zagęszczeniu najpiękniej się prezentują. Koszt jednej sadzonki nie przekracza 12-13 zł.

Uprawa bodziszka jest bardzo prosta. To trwała bylina, która potrzebuje jedynie odpowiedniej dawki wody. Warto jednak wiedzieć, że przesuszenie znosi znacznie lepiej niż przelanie, należy więc ograniczać podlewanie w zacienionych miejscach i przy wilgotnej pogodzie. Budziszek nie wymaga nawożenia i nie potrzebuje ochrony przed zimnem. Bardzo dobrze czuje się w naszych warunkach – w końcu jest naturalną rośliną klimatu Polski.

Przedpokoj w stylu glamour

Aranżację przedpokoju spycha się często na boczny tor, za ważniejsze uważając kuchnię, salon czy sypialnię. To błąd. Przecież to miejsce prezentuje nasze mieszkanie już od progu, jest poniekąd jego wizytówka. Zatem w myśl zasady: „jak Cię widzą — tak Cię piszą”, warto przedpokój urządzić dobrze, przejrzyście i stylowo. Poniżej znajdziesz wskazówki jak urządzić przedpokoj w stylu glamour.

Przedpokoj w stylu glamour

Przedpokój w stylu glamour musi być nowoczesny i elegancki, pełen pałacowych mebli i nieszablonowych dodatków. Dlatego oprócz szafy na kurtki i buty oraz miejsca na przedmioty codziennego użytku, obowiązkowym elementem powinno być efektowne lustro. Jeśli jest to jedyna dekoracja przedpokoju, można pokusić się o bogato zdobioną ramę, która niczym obraz pięknie ozdobi wejście. Do tego bogato zdobiony żyrandol i obowiązkowo mała lampka na stylowej konsoli, na której można ustawić również świeczniki. Jeśli dodatkowo powiesimy nad nią obraz, światło wspaniale podkreśli uroki dekoracji.

W przedpokoju w stylu glamour dobrze jest położyć na podłodze elegancki dywan o ciekawym wzorze. Warto pokusić się o stylowe siedzisko albo o funkcjonalną ławę. W przedpokojach w stylu glamour dominującą kolorystyka jest paleta róży i fioletów, którymi można pomalować ulubiony mebel, a także bardziej stonowane kolory, które przełamuje się szarą nutą. Mocne barwy warto zestawiać z przygaszonymi zieleniami lub wytwornymi beżami. Wiele ozdób charakterystycznych dla stylu glamour t(błyszczące tkaniny, srebrne naczynia, atłasowe poszewki, narzuty) nawiązuje do stylu francuskiego. Świetlne refleksy występują też na wazonach, paterach i bibelotach.

Sypialnia w stylu glamour

Jaka powinna być sypialnia w stylu glamour? Na pewno przytulna i miła. A kiedy dodamy do tego olśniewające dodatki, uzyskamy komfortowe miejsce pełen szyku i przepychu. I dokładnie o to chodzi w tym stylu.

Sypialnia w stylu glamour

Angielskie słowo „glamour” pochodzi od słowa „glamer” i oznacza magiczne zaklęcie lub oddziaływanie. Dlatego w stylu glamour chodzi przede wszystkim o to, aby przedmioty, którymi się otaczamy, wydawały się jak najbardziej pociągające i piękne. W przypadku aranżacji wnętrz wyznacznikami stylu glamour może być naprawdę wiele rzeczy. Jakie?

Najważniejsza zasada stylu glamour to kontrasty, czyli zestawianie ze sobą przedmioty o różnej proweniencji. To jednak, co szczególnie charakterystyczne, to wyjątkowe upodobanie do łączenia matu i połysku. Pluszowe poduszki na obitym atłasem fotelu – to chyba jeden z najlepszych przykładów.

Urządzając sypialnię w stylu glamour, warto również pamiętać, że nie jest to styl „maksymalistyczny”. Zbyt wiele drobnych ozdób może zagracić przestrzeń, grozi popadnięciem w kicz i utratą przytulności. Dlatego lepiej wybrać jedną, większą i wyrazistą rzecz, niż kilka mniejszych szczegółów. Nie wahajmy się zestawiać ze sobą materiałów o różnych fakturach, nie bójmy się przesady. Myślmy jednak przede wszystkim o dużych rzeczach. Barokowy fotel, pokryte błyszczącą narzutą łóżko, pikowane wezgłowie albo jedwabne zasłony ze srebrnymi chwostami lepiej określą styl glamour niż cały zestaw nawet najurokliwszych ozdóbek.

Co zatem powinno się znaleźć w sypialni glamour?

W sypialni glamour powinny znaleźć się przede wszystkim przedmioty miłe w dotyku. Dobrym pomysłem jest zastosowanie dużego, pikowanego wezgłowia. Taki element jest nie tylko komfortowy, ale dzięki swoim dużym rozmiarom stanowi wyrazisty element stylu. Kolejną rzeczą są eleganckie zasłony, najlepiej z połyskującego materiału. Dodajmy do nich sznurki z chwostami — w stylu glamour wiele nam wolno. Łóżko to kolejny element, gdzie możemy poszaleć z doborem materiałów. Narzuta może współgrać z zasłonami lub stać do nich w kontraście. Jeśli mamy miejsce, do naszego wnętrza wstawmy toaletkę, koniecznie jasną i rzeźbioną. Na suficie powieśmy elegancką lampę. Nie musimy sięgać od razu po ciężki, kryształowy żyrandol. W zupełności mogą to być nowoczesne lampy sufitowe – byleby tylko podtrzymywały pożądane wrażenie całego wnętrza. Pozostałe meble powinny być białe lub kremowe, najlepiej ze złoceniami, lub przeźroczyste. Rządzi klasyka, rzeźbienia oraz różne zdobienia. Unikajmy jedynie naturalnego drewna.

Materac futonowy – zalety

Materac futonowy, czyli futon, pochodzi z Japonii, gdzie jest powszechnie wykorzystywany. Jest on zdecydowanie cieńszy od materacy znanych w krajach zachodnich, dzięki czemu można go szybko schować, co sprawdza się w niewielkich wnętrzach. Jakie jeszcze zalety ma materac futonowy i dlaczego stanowi dobrą alternatywę na tradycyjnych materaców?

Materac futonowy — co to jest?

Materac futonowy pochodzi z Japonii, gdzie służy jako łóżko. W zestawie z futonem znajduje się również pościel, czyli koc i poduszka wypełniona ziarnami fasoli lub łupinami kaszy gryczanej. Materac futonowy układa się na tradycyjnych japońskich matach tatami, a na dzień chowa przed ciekawskim okiem. Powód jest prosty: mieszkania w tym kraju są dość małe, a pokoje – wielofunkcyjne. Dzięki temu po schowaniu futona pomieszczenie może pełnić funkcję salonu.

Japońskie materace są dużo cieńsze od tych, które używamy na co dzień w swoich domach. Ich wypełnienie stanowią naturalne materiały, zwykle bawełna lub wełna. Aby utrzymać materace futonowe w dobrym stanie, regularnie się je wietrzy i odkurza za pomocą specjalnej trzepaczki wykonywanej z drewna bambusowego. To wszystko sprawia, że futony uważa się za bardzo zdrowe. Nie dość, że wykonane są naturalnych materiałów i zapewniają odpowiednie podparcie dla ciała, to dodatkowo są łatwe w czyszczeniu, dzięki czemu nie namnażają się w nich szkodliwe mikroorganizmy.

Futon japoński a futon zachodni

Materace futonowe w Europie zdecydowanie różnią się od materacy sprzedawanych w Japonii. Po pierwsze są grubsze, co wynika z faktu, że Europejczycy są więksi i ciężsi od Japończyków i spanie na tradycyjnych futonach byłoby dla nich po prostu niewygodne. Po drugie, na zachodzie wypełnienie futonów stanowią głównie pianki, oczywiście można dostać również materace z bawełną, wełną albo innymi włóknami naturalnymi w środku (np. kokosowymi, konopnymi). Kolejna ważna różnica to sposób użytkowania. Futony w Europie sprzedawane są od razu z ramą łóżka. Chodzi o to, aby rama z futonem mogła odgrywać zarówno rolę kanapy, jak i łóżka (po rozłożeniu). Z kolei futony bez ram (pojedyncze lub podwójne) są też na tyle elastyczne, że można je łatwo rolować i składać, przekształcając w wygodny fotel, leżankę czy dodatkowe miejsce do spania dla gości.

Materac futonowy — zalety

Jak już wspomniano wyżej, materac futonowy zapewnia dobre podparcie dla ciała i jest łatwy w czyszczeniu Kolejna zaleta to komfort cieplny. Ponieważ futony powstają z materiałów „oddychających”, to latem skutecznie chronią przed poceniem się, a zimą dobrze zatrzymują ciepło. Ze względu na elastyczne, sprężyste wypełnienie i brak „sprężynowania” polecane są zwłaszcza osobom borykającym się ze schorzeniami kręgosłupa.

Materac futonowy — w jakim wnętrzu?

Materace futonowe sprawdzają się oczywiście we wnętrzach inspirowanych krajem Kwitnącej Wiśni, a także we wnętrzach urządzonych w stylu nowoczesnym. Lekka rama łóżka bądź sofy pokryta futonem wyjątkowo dobrze prezentuje się w przestronnym, pełnym światła pomieszczeniu. W większym salonie futonem można zastąpić jeden z foteli. Wybierając materac futonowy w wyrazistym, mocnym kolorze, zyskujemy praktyczną dekorację wnętrza.

Fotel w stylu glamour

Urządzasz salon w stylu glamour? Nie zapomnij o wygodnym fotelu! Powodów, dla których warto zdecydować się na taki zakup, jest wiele. Fotel w stylu glamour daje możliwość wypoczynku oraz relaksu po ciężkim dniu, a nowoczesny design sprawia, że jest ozdobą, obok której ciężko przejść obojętnie.

Czym charakteryzuje się fotel w stylu glamour?

Fotel w stylu glamour jest najczęściej sporych gabarytów, chociaż coraz częściej, przy bardziej nowoczesnych aranżacjach wybiera się modele mniejszych rozmiarów. Wówczas zwiększa się liczbę foteli z jednego, czy dwóch, do np. czterech.

Siedzisko i oparcie takiego fotela powinny być szerokie i wygodne, tak, aby wypoczywający w nim domownicy, czy też goście, czuli się iście po królewsku. Fotel w stylu glamour nie koniecznie musi być wysoki — spotyka się czasem niskie modele na krótkich nogach, które wyglądają niemal jak mała kanapa dla dwóch osób. Ważna jest jakość materiałów tapicerskich, a także nogi oraz elementy wykończenia, które powinny być dobrej jakości. Najczęściej fotele w stylu glamour wykonane są z wysokiej klasy tkaniny tapicerskiej, weluru, bądź pluszu, a także skóry lub ekoskóry. Nogi wyrabia się z drewna, stali lub z tworzywa sztucznego. Ozdobniki w postaci kryształków, perełek, guziczków lub cekinów, oraz stalowe bądź połyskujące wykończenia doskonale komponują się z dodatkami we wnętrzu, np. żyrandolami i lustrami. Fotele glamour przybierają różną kolorystykę. Najczęściej jest to biel lub czerń, ale nie brakuje szarości, beżów, odcieni zieleni, turkusu, błękitów, fioletów, brązów, czy różu. Wśród wzorów króluje pikowanie, co dodaje nie tylko wyjątkowego komfortu, ale także dodatkowo pewnej klasyki.

Gdzie sprawdzą się najlepiej takie fotele w stylu glamour? Przede wszystkim warto powiedzieć, że stanowią one piękną ozdobę salonów w domu, różnych kawiarni oraz salonów fryzjerskich, czy gabinetów kosmetycznych.

Salon w stylu glamour

Modne wnętrze, pełne stylowych mebli, luksusowych dodatków oraz błyszczących elementów. Tak wygląda salon w stylu glamour, którego aranżacja nawiązuje do złotej ery kina hollywoodzkiego.

Salon w stylu glamour

Wyznacznikiem aranżacji w hollywoodzkim stylu jest przepych, luksus i blask. I choć teatralność oraz blichtr można traktować z przymrużeniem oka, to warto jednak pokusić się o wyjątkowe przedmioty oraz wysokiej jakości dodatki i dekoracje, aby uzyskać idealne wnętrze w stylu glamour.

Jak urządzić salon w stylu glamour? Przede wszystkim nie może w nim zabraknąć foteli, kanap oraz szezlongów w stylu ludwikowskim, stołów i stolików kawowych o szklanym, wręcz lustrzanym blacie, a także bogato zdobionych komód i szafek. W takich wnętrzach królują zwykle tkaniny wysokiej jakości takie jak atłasy, aksamity, skóra oraz len, które zdobią zasłony, obicia mebli i narzuty na nie. Całości dopełniają miękkie, puszyste dywany, najlepiej w kolorze białym, który powiększa optycznie wnętrze.

Styl glamour lubi wszystko, co błyszczące, lśniące i odbijające światło. Oświetlenie salonu to zwykle kryształowe żyrandole, lampy stołowe o metalicznych podstawach oraz bogato zdobione świeczniki, w których palą się świece. Dekorację ścian stanowią duże lustra w efektownych ramach oraz piękne obrazy lub zdjęcia.

Jeśli chodzi o kolorystykę wnętrza w stylu glamour, to nie jest ona ustalona. Ważne, aby nie była przytłaczająca. Najlepiej sprawdza się zestawienie czerni z bielą, oraz fiolety, zielenie i błękity występujące przede wszystkim w dodatkach. Przy urządzaniu takiego salonu nie można zapomnieć o srebrze i złocie — wszystko, co lśni jest przecież dopełnieniem tego błyszczącego stylu.

Salon w stylu glamour należy starannie przemyśleć. Przesada może spowodować, że nasze wnętrze zamiast być przestronne, wygodne i szykowne stanie się po prostu kiczowate.

Stolik kawowy w stylu glamour

Stolik kawowy w stylu glamour to nieodzowny element mieszkania utrzymanego w duchu hollywodzkim. Dlaczego? Ponieważ moda na ten mebel przyszła prosto z luksusowych willi gwiazd wielkiego ekranu. Stolik kawowy, oprócz tego, że wypijemy przy nim kawę, może posłużyć również jako miejsce na ułożenie stylowych dekoracji.

Stolik kawowy w stylu glamour

Styl glamour charakteryzuje się bogactwem złotych i srebrnych dodatków oraz błyszczącymi powierzchniami. Stoliki kawowe wykonywane są z metalu, drewna lub szkła.

W ofercie producentów specjalizujących się w produkcji mebli w stylu glamour można obejrzeć stoliki kawowe, które wykonane są ze stali nierdzewnej polerowanej na wysoki połysk lub ze stali czarnej malowanej proszkowo na metaliczne odcienie. Podstawowa zasada to łączenie świetlistych powierzchni z tymi bardziej matowymi. Chodzi o to, aby aranżacja nie była przesadzona, lecz gustowna. Kolejna grupa to stoliki kawowe wykonane z drewna. Tutaj dominują kolory ciemniejsze, które według projektantów są bardziej eleganckie. Z kolei, jeśli zdecydujemy się na stolik szklany, możemy być pewni, że taki mebel pięknie rozświetli przestrzeń naszego domu i stanie się swoistą biżuterią w danym wnętrzu.

Od ery Hollywood minęło wiele lat, a styl glamour z czasem zaczął coraz efektywniej łączyć klasyczny szyk z nowoczesnym designem. Ponadto meble w tym stylu straciły trochę na przepychu na rzecz praktyczności, przy czym na szczęście zachowały swój unikalny i elegancki styl. Lśniące materiały zaczęto zestawiać z prostszymi formami, a strojność ustąpiła nieco minimalizmowi. Jednak zasada stylu glamour pozostaje wciąż taka sama: tu liczy się każdy szczegół.

Ognik szkarłatny – uprawa

Ognik szkarłatny to krzew liściasty, idealny do tworzenia żywopłotów i szpalerów. Szczególnie dekoracyjny jest jesienią i zimą, kiedy przyciąga wzrok skupiskami czerwonych, pomarańczowych lub żółtych owoców.

Ognik szkarłatny — uprawa

Ognik szkarłatny dorasta do 2–3 m wysokości. Ma owalne zimozielone liście, które brunatnieją i opadają dopiero po silnych mrozach. Przy łagodnych zimach mogą się utrzymywać na krzewie niemal do końca sezonu. Ognik szkarłatny kwitnie w maju i czerwcu. Jego kwiaty są drobne i białe. Najbardziej cenioną ozdobą krzewu są kuliste, żółte, pomarańczowe lub jaskrawoczerwone owoce, skupione w baldachogronach, które pozostają przez zimę i są chętnie zjadane przez ptaki.

Krzew wymaga stanowiska słonecznego i osłoniętego od wiatru. Im bardziej słoneczne, tym więcej kolorowych owoców na krzewie. Ognik szkarłatny preferuje gleby żyzne, próchniczne, przepuszczalne, z dużą zawartością wapnia. Dobrze znosi suszę, dlatego często sadzony jest w miastach. Należy pamiętać o mocnym podlaniu przed zimą, po to, aby roślina zgromadziła zapas wody dla późno opadających liści. Ognik źle znosi przesadzanie i wrażliwy jest na choroby grzybowe (szczególnie na parcha jabłoni czy zarazę ogniową).

Roślina jest dekoracyjna prawie cały rok. Wymaga podpór w postaci ścian, murów, ogrodzeń. Może być sadzona pojedynczo lub w grupach. Nadaje się na żywopłoty. Dobrze znosi przycinanie, co pozwala nadawać krzewom różne kształty. Stanowi ciekawe tło dla posadzonych przed nią bylin.

Ciekawe odmiany:

• Golden Charmer – ma duże, żółte owoce, rośnie dość wolno.
• Orange Charmer – bujnie rosnący krzew o dużych ciemnozielonych liściach i pomarańczowych owocach.
• Orange Glow – rośnie szybko i bujnie, ma pomarańczowe owoce.
• Red Column – odmiana o jasnoczerwonych liściach i czerwonych owocach, ma kolumnowy pokrój.
• Soleil d’Or – odmiana wrażliwa na mrozy, ma duże, złocistożółte owoce, zebrane w gęste baldachy.
• Navajo – odmiana o dużych pomarańczowych owocach i podłużnych, matowych liściach.

Floks szydlasty – uprawa

Floks szydlasty to mało wymagająca i łatwa w uprawie roślina ozdobna. Należy do pięciu podstawowych bylin, sadzonych w ogródkach skalnych w Polsce. Obsadza się nią również murki oraz obrzeża rabat. Sprawdź, jak uprawiać floksa szydlastego.

Floks szydlasty — uprawa

Floks szydlasty, nazywany inaczej płomkiem szydlastym, to bylina należąca do rodziny wielosiłowatych. W środowisku naturalnym występuje w Ameryce Północnej, a w wielu rejonach świata jest uprawiany jako roślina ozdobna.

Jest to roślina darniowa o pokładających się pokroju, która tworzy niskie (do 10 cm wysokości) i gęste kobierce. Łodygi floksa szydlastego są cienkie, gęsto rozgałęzione, a liście drobne, lancetowate, ułożone naprzeciwlegle. Roślina kwitnie obficie od kwietnia do maja. Jej kwiaty są drobne, promieniste, o barwie białej, różowej lub fioletowej.

Floks szydlasty jest łatwy w uprawie. Chociaż preferuje stanowiska słoneczne, to może rosnąć również w półcieniu. Optymalna jest gleba piaszczysta i przepuszczalna, jednak gatunek ten jest tolerancyjny pod tym względem i może być uprawiany z powodzeniem również w innych typach podłoży ogrodowych.

Roślina nie wymaga szczególnych prac pielęgnacyjnych, poza odchwaszczaniem i częstszym podlewaniem w czasie większych susz. Floks szydlasty wytrzymuje przeciętne zimy, a przy chłodniejszych warto zastosować osłony, np.: z gałęzi iglaków. Po przekwitnięciu roślinę należy przyciąć. Zabieg wykonuje się poza okresem kwitnienia. Rozmnażanie polega na podziale roślin z sadzonek, gatunek szybko się ukorzenia.

Floks szydlasty pięknie komponuje się ze smagliczką, gęsiówką, ubiorkiem i żagwinem.

Grubosz jajowaty – uprawa

Grubosz jajowaty to popularna roślina doniczkowa, która nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Liście grubosza są mięsiste, błyszczące, jajowatego kształtu, całe zielone bądź z czerwonym brzegiem. Doskonale nadaje się do formowania zgodnie z zasadami sztuki bonsai. Sprawdź jak uprawiać grubosza.

Grubosz jajowaty — uprawa

Grubosz jajowaty pochodzi z Afryki Południowej. Jest to sukulent z rodziny gruboszowatych. W warunkach naturalnych osiąga wysokość do 4m, w warunkach domowych do 1m. Rośnie dość wolno, rocznie pędy przyrastają kilka centymetrów.

Roślina lubi światło, nie należy jej ustawiać w zacienionych miejscach. Latem jednak należy zwrócić uwagę, aby grubosz nie stał w ostrym słońcu, ponieważ jego liście mogą żółknąć i się marszczyć. W takim przypadku należy go cieniować. Dobrze znosi suche powietrze. Porą letnią grubosza można wynieść na balkon lub zakopać w doniczce w ogrodzie. Zimą najlepiej przechowywać w chłodnym, jasnym pomieszczeniu. Optymalna temperatura dla rośliny to 20-22 st. C., ale kilka kresek niżej lub wyżej nie zrobi mu różnicy. Zimą należy chronić roślinę przed przeciągami w czasie wietrzenia mieszkania.

Grubosza podlewamy obficie, ale z kolejnym podlewaniem czekamy, aż podłoże w doniczce całkowicie wyschnie. Zbyt częste i nadmierne podlewanie jest najczęstszą przyczyną niepowodzeń uprawowych. Podłoże grubosza powinno zostać wzbogacone dużym dodatkiem gruboziarnistego piasku z dodatkiem żyznej ziemi liściowe, bez domieszki torfu. Na dnie doniczki należy ułożyć warstwę drenażu.

Roślinę nawozimy 2 razy w roku – wiosną i wczesnym latem. Przesadzamy, dopiero kiedy korzenie nie mieszczą się w doniczce. Można to zrobić o dowolnej porze roku. Rozmnażanie rośliny polega na ścinaniu sadzonek zielnych, które następnie należy umieścić w naczyniu z wodą. Gdy pojawią się korzenie, grubosza należy wsadzić do doniczki.

Monstera adansona (monstera adansonni)

Monstera adansona (monstera adansonni) to gatunek monstery, która oryginalny wygląd zawdzięcza „słodkim dziurkom” na liściach. Podobnie jak pozostałe gatunki, kwiat rośnie wolno, więc sprawdzi się w małym mieszkaniu lub w biurze o niewielkiej przestrzeni. Jak uprawiać monsterę adansona?

Monstera adansona (monstera adansonni)

Monstera adansona pochodzi z Ameryki Południowej, gdzie rośnie jako pnącze z częściowo płożącymi pędami. Przy optymalnych warunkach uprawy osiąga 120-180 cm wysokości. W warunkach domowych może się piąć po paliku kokosowym, drabince lub przy użyciu innych kwiatowych podpór. Można ją również poprowadzić jako przewieszającą sie ozdobę.

Dekoracyjną część rośliny stanowią charakterystyczne perforowane liście. W warunkach naturalnych „dziurki” mają za zadanie wspomóc pnącze we wzroście w górę, a także przepuszczać wiatr i ulewne deszcze, aby zapewnić jej stabilność. Liście mają kolor soczystej zieleni, w sezonie wegetacyjnym przybywa ich od 6 do 8. Sercowate, wydłużone, podziurkowane liście nazywane są także małpimi uszami.

U niektórych roślin, oprócz rozrastającej się bryły korzeniowej, mogą pojawić się nadziemne korzenie powietrzne. Nie należy ich usuwać, ponieważ stanowią naturalną część monstery, kumulują wodę oraz substancje odżywcze (na wypadek nadejścia trudniejszych czasów). Wraz ze starzeniem się rośliny będzie ona traciła liście i jeśli przestanie nam podobać się jej wygląd, warto pobrać sadzonki i ukorzenić młode egzemplarze.

Monstera adansona jest ciepłolubna, zdecydowanie nie toleruje niskich temperatur. Zimą warto ustawić ją w miejscu słonecznym, a temperatura w pomieszczeniu nie powinna być niższa niż 14 st. C. W tym okresie roślinę podlewamy rzadko i nie zraszamy jej. Optymalna temperatura dla monstery to 18-25 st. C, może nawet być wyższa, ale stanowisko nie może być, znajdować się wtedy w bezpośrednim nasłonecznieniu. Monstera nie lubi przeciągów.

Roślinę należy podlewać metodą „na palca”, czyli kiedy warstwa wierzchnia będzie mocno przesuszona. Nie wolno pozostawiać wody na spodku. Liście warto regularnie zraszać rozpylaczem o drobnych oczkach – odwdzięczą się błyszczącą, zieloną szatą. Zbyt duże oczka w sitku mogą wywołać pojawienie się na liściach nieestetycznych plam. Co 3-4 miesiące można zapewnić monsterze kąpiel. Donicę należy osłonić folią i przy użyciu natrysku zmyć nieczystości. Zadbane i oczyszczone z kurzu liście będą lśniące i pełne witalności.

Przy właściwej pielęgnacji zyskamy na lata pięknie prezentującego się „podziurkowanego doniczkowca”.